EMOTIES

EMOTIONEEL & MENTAAL

Wanneer je ‘Aangezichtsverlamming van Bell’ krijgt, dan is dat echt niet fijn!
Vooral als alleenstaande persoon, sta je dan ineens echt alleen ervoor.
Wanneer je een partner hebt, dan kan je partner je mogelijk je opvangen om b.v. naar het ziekenhuis te brengen voor testen, controles, etc.
Maar als je dus alleen bent? Dan ben je afhankelijk van andere personen die je kunnen helpen.
Dit doet wat met je op emotioneel en mentaal vlak.
Maar ook organisatorisch hoe je dit allemaal gaat regelen om de nasleep door te brengen en met herstel.

JE LEERT JE ECHTE VRIENDEN KENNEN
Ook leer je dan je echte vrienden kennen.
Wie er voor je klaar staat… En wie jouw keihard laten vallen…
Maar dit zal ongetwijfeld ook zo zijn met andere situaties.
Hoe je hiermee omgaat? Dat is per persoon mogelijk verschillend.
Maar het frappante is dat je dan ineens ook ander inzicht gaat krijgen.
Mensen die oprecht interesse hebben hoe het met je gaat.
Maar ook hoe je gaat denken over bepaalde situaties.

POSITIVITEIT EN ADVIES
Het is wel belangrijk om alles positief te bekijken! Je kan van ‘Aangezichtsverlamming van Bell’ herstellen!
Het is natuurlijk geen griepje die na een week voorbij is.
En je zal ook met herstel zoiets denken: “Het duurt te lang! Het gaat langzaam! Het kan niet snel genoeg gaan! Ik wil NU genezen zijn!“
Enige advies die ik kan geven: Neem om de paar dagen een foto van jezelf.
Zodat je na enige weken alle foto’s achter elkaar kan bekijken hoe je vanaf het begin eruit zag tot heden.
Het gaf mij een positieve boost dat er veranderingen waren.
Dat b.v. mijn oog weer goed staat. Of mijn mondhoek niet meer hangt zoals bij het begin. Of je wang weer strak staat en niet meer zo hing. En dat ik weer een normale ‘glimlach’ kon toveren met mijn mondhoeken.

Hou verder ook rekening mee dat je gezichtsuitdrukking anders is.
Ik kan mij herinneren dat mijn zoon op een gegeven moment vroeg: “Pa, ben je boos?“.
Dit kwam natuurlijk omdat mijn wenkbrauw (bij moe zijn) ging zakken.
Hierdoor had ik schijnbaar een ‘boze blik’ volgens mijn zoon.
Het doet je namelijk wel wat als je eigen kind denkt dat je boos bent.
Of dat je kind schrikt omdat je een enorme rode oog hebt (door uitdroging bij het niet kunnen knipperen van je oog).
Kortom, ik kan begrijpen dat buitenstaanders ook ervan kunnen schrikken.
En dat heeft wel impact op jezelf. Vooral als het je eigen kind is.
Ik moet eerlijk zeggen dat mijn kind hier goed mee omging. Hij heeft ook echt alles gevraagd hierover en ik heb dit hem ook open en eerlijk verteld. Zo begrijpt een klein kind dan ook wat er precies aan de hand is.

EMOTIES SLAAN ALLE KANTEN UIT
Ook na paar weken kreeg ik voor het eerst zenuwpijnen in en rondom mijn oor (naar mijn schedel toe en latere periode ook richting mijn jukbeen). Van die pijnscheuten waarbij het lijkt of iemand met een naald zit te prikken of een brandende lucifer in mijn oor ging afsteken. Op zich is het gek om te zeggen, maar ‘pijn is fijn’ heb ik ervaren! Immers voelde je eerder niks door de verlamming. En was eigenlijk heel blij om aan die kant waar de verlamming was dan pijn te voelen.
Maar omdat je dus ineens pijn ervaarde, wist je dat je herstel de goede kant op ging. Maar er zit dus ook een donkere kant aan de pijn. De donkere kant met name dat je de pijnen ook in de nachtrust ervaart.
En dat is iets wat heel vervelend is. Ten eerste dat je gelijk klaar wakker bent door de pijn. En ten tweede dat je gebroken nachten had, waardoor je de volgende dag gewoonweg moe was en alles net iets te veel is gevraagd.
Je bent dan zo moe en ‘aangebrand’, dat de emoties alle kanten op kunnen vliegen.
Geirriteerd, geaggiteerd, verdriet, neerslachtig, boosheid en noem maar op.
Je emoties gaan dan echt alle kanten op. En heb ook soms zo hard gevloekt, dat ik soms dacht dat men aan de andere kant van de wereld dit konden horen.

MOMENT VAN ACCEPTATIE
Je weet dan ook niet anders dat je een ’tijdelijke beperking’ hebt.
Een verlamming doet gewoon iets met je. Het is iets wat je niet eerder hebt meegemaakt, omdat altijd alles goed werkte.
Enige advies wat ik wil geven is dat je moet beseffen dat je moet accepteren dat je een beperking hebt.
En je kan je daarop aanpassen als je er “open” over denkt. Dus denk niet in kaders en wees niet negatief hierin om iets (op)nieuw aan te leren.
Wat ik mij goed kan herinneren is dat ooit iemand mij vertelde over een kat die aan zijn pootje verwond was.
“De kat kwam een ander kat tegen en daar was ruzie onderling.
De kat met de verwondingen aan zijn pootje liet dat niet zien. Maar ging dus met haren overeind, rug opgetrokken en zijn ander pootje tegenover de andere kat staan.“.
Natuurlijk doet een kat dit om sterker over te komen met resultaat.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat je accepteert dat je gewoonweg een beperking hebt. Zodat je jezelf kan ‘aanpassen’ om toch jezelf overeind te houden en sterk erdoorheen kan slaan.
Ik merk dat ik ook veranderingen van inzicht daarna heb gekregen. Ik denk nu ook heel anders over bepaalde dingen en situaties dan voorheen. Ook zag ik dit als een soort test, waarbij ik keihard voor moest vechten (herstel) om sterker te worden. En het lag er ook aan hoe ik mij hier door heen kon slaan. En dat brengt dus ook bepaalde emoties met zich mee.

Ik moest gewoon accepteren dat ik de dagelijkse dingen die ik normaal deed niet meer zo eenvoudig waren.
Zoals koken, waarbij mijn lepeltje in de pan zat. Die pakte ik normaal gesproken zo weer op om te roeren in het pannetje.
Maar doordat ik geen diepte kon zien, pakte ik meerdere malen 2 centimeter ernaast. En heb dus meerdere malen mijn vingers verbrand aan een pannetje. Dus besef goed dat als je een partner hebt? Dan is het fijn dat er iemand voor je kan koken.
Autorijden is een ander voorbeeld. Ik mocht ook niet meer autorijden, omdat mijn zicht niet goed was. Maar ook omdat ik geen diepte kon zien. Of een ander voorbeeld is tandenpoetsen, waarbij je tussen je wang en tanden je tandenborstel normaal heen en weer beweegt. Daar kon ik ineens niet meer goed bij. Ik kon mijn wang niet bewegen, omdat het gewoonweg hing. Maar ook zelfs eten en drinken ging niet zoals voorheen. Je mondhoek hangt en dan komt het er zo weer uit. Of je kan niet eens normaal drinken, zonder je shirt vies te maken. Dus de koffievlekken waren een ramp op mijn kleding. Zelfs met rietje lukte het niet met drinken, omdat je je lippen niet kan tuiten. Eten doe je 10x langzamer, omdat je niet kan plaatsen of je per ongeluk op je lip bijt of dat je aan de binnenkant van je wang bijt (immers ben je verlamd en voel je dit niet). Met als gevolg dat je koud eten zit op te eten en eetlust gauw klaar is. Of dat er etensresten blijft hangen tussen je wang, waarbij ik wel 100X moest checken met mijn vinger in mijn mond, zo naar mijn wang toe of het bleef hangen. Maar ook dat ik in mijn lip paar keer had gebeten tot er bloed op mijn bord lag, terwijl je dit niet voelt. Dus ja, emotie als frustratie komt zo om de hoek kijken. Maar ook omdat je ‘seintje van pijntje’ niet geregistreerd wordt is frustrerend. Je bent ineens je vertrouwen in je lichaam kwijt. Je voelt geen pijn en je hersenen lijken dit niet te registreren.
En even film kijken? Dat geeft snel hoofdpijn of je valt in slaap. Omdat het ander (goede) oog alles moest corrigeren met het zicht. Met gevolg dat je hier snel hoofdpijnen kon ervaren of zomaar ineens moe kon worden en in slaap kon vallen.
Ook je gehoor is een issue. Harde geluiden doen ineens pijn aan je gehoor en je hoofd. Bepaalde tonen hoor je niet meer.
Ik ervaarde dit als soort ‘krasgeluid’. Je kon het geluid ook niet filteren.
Ik kon niet eens op mijn elektrische gitaar spelen, omdat het gewoon zeer deed aan mijn gehoor. Maar ook omdat het op een of ander manier ‘vals’ klonk. Of mee zitten fluiten met de radio, dat lukte ook niet meer. Ik kon mijn lippen niet normaal tuiten.

LINKSOM OF RECHTSOM
Kortom, de dagelijkse dingen die je normaal deed… Dat valt als een kaartenhuis om.
Wat ik wel kon? Dingen waar ik invloed op kan hebben heb ik dan ook gedaan: Aanpassen!
Opnieuw leren om dingen op een andere manier doen. Jezelf aanpassen aan de dagelijkse situatie.
En ja, dat heeft dus invloed op je emoties. Je bent opnieuw het wiel aan het uitvinden, maar op een ander manier.
En dat kan je als frustrerend ervaren. Maar bedenk wel: Lukt het niet linksom? Dan gaan we gewoon rechtsom!
Zolang je maar vooruit streeft. Want stilstaan? Dat is duidelijk echt achteruit gaan.